Bülent ile en büyük çatışma noktamız bizim ufaklıkların sokakta yalnız başlarına oynamaları konusunda. O çocukların sokakta hayatı öğrenerek büyümelerinden yana. Ben ise belli bir süre daha kontrolüm dahilinde vakit geçirmelerinden yanayım. Bu konu bizim evde her haftasonu temcit pilavı gibi ısıtılıp ısıtılıp ortaya konur. Yalnız başlarına çıksınlar çıkmasınlar didişmesi en son benim bu cumartesi günü "hadi bakalım bahçede ben olmadan oynayabilirsiniz" lafımla son buldu. Tabi balkondan onları izleyeceğimi ve kesinlikle bahçe dışına çıkmamaları gerektiğini de ekledim. Bizimkiler büyük bir heyecan ile oynadılar oynadılar yarım saatin ardından da apartmana girip asansörü çağırıp kendi başlarına eve gelip kapıyı çaldılar. Sonrasında ise dünyanın en büyük macerasını yaşamışlar edasıyla tüm bunları anneanne, dede komşu ve babaya ballandıra ballandıra anlattılar.
Bir baktım ki tosbağaların havasından geçilmiyor. Sanki bir saat içinde iki yaş birden büyümüşler:) Aman bir sevindim bir sevindim, dedim tamam, bizimkiler böyle böyle kazanacaklar özgüvenlerini derken akşam oldu.. Yemek zamanı. Tabi Deniz sofraya oturmamak için direnişe geçti. Ufacık bir hırlaşma sonunda;
- Bıktım artık, siz uyuyunca otobüse binip İstanbul'a gidicem ben. Zaten asansöre de binebiliyorum. Bir daha asla göremeyeceksiniz beni!
- Deniz'cim gitmek için uyumamızı beklemene gerek yok. Bak kapı burada. Ama İstanbul'a gidersen neler yaşayacağını biliyor musun?
-Bilmiyorum.
-Bak böyle bir odan olmayacak, seni sevenler yanında olmayacak, belki de sokaklarda yatacaksın, çöplerden de yemek yersin artık.
-Ben düşünücem bu konuda.
-Bence de düşünmelisin.
Üç ya da dört dakika sonra yanıma geldi.
-Ben galiba babayı bekliycem. Onunla gidicem İstanbul'a.
-Hmmm.. Bak bu daha iyi bir fikir bence.
-Bence de.
Tabi bu konuşmalar sırasında 1 metrelik boyu ve kara kara gözleri ile bana kafa tutması az ürkütmedi değil. Demek tek engel asansörmüş bizim zibidiler için:) Artık asansöre de biniyorlar ya onları kimse tutamaz! Her ne kadar vazgeçmiş gibi görünse de gitme fikrinden, ben gece kapının üst kilidini de kilitledim. Ne olur ne olmaz diye:)
Bu hafta da devam edecek sokağa salma operasyonlarım ama özgüvenin fazlası ile nasıl başa çıkarım onu bilemiyorum:))
12 comments:
hahahaha pinpirik pinom. ben büloyu destekliyorum. her ne kadar yumuk ve mumuk'u dışarıya çıkarmam konusundaki baskılara olmaz başlarına bi şey gelir kaçarlar desem de:)
Merak etme Pinom sen, bahce kapisindan geri döner onlar yine:)) Maksatlari seni korkutup, göz dagi vermek, onlar öyle hinzirlar ki, istediklerini yaptirmak konusunda...
Sevgilerimle
Kitle kitle, ne olur ne olmaz Pinocum! Neler düşünüyor bu bebeler yahu :p
Annesi biraz nabız yoklamış kucuk meleğin :)
Bir önceki yazın da ne guzel yazmıssın.. ıkı arkadasın.. sokaklarda yasadıgı cocuklugu..keske bızım cocuklarımız da o gunlerı yasayabılse..
fazla özgüven kesinlikle bünyeye zarar, bir de asansör anladığım kadarıyla :))
bu ne muhteşem bir diyalog, bayıldım
çakılım işte anla.. sen de bi kedi annesi olarak bırakmıyosun ben ne yapayım:) gerçi tadını aldı sıpalar artık hiç durmazlar:)) Bir de ben fazla pimpirikliyim biliyosun.. balkondan bakıcam derken aşağı uçmazsam iyidir:) Bazı kör noktalar var bahçede göremediğim, onlarada ayna sistemi yaparım ben:)
Belgincim dönerler mi ki:)) Bu tosbağalarda cidden acayip bir tehdit potansiyeli var.. gözümüzden anlıyorlar aslında ne düşündüğümüzü ve hemen kullanıyorlar. öptüm çok:)
Flamecim kitliyorum vallahi.. önlem iyidir:D
)
Doğacım biz çok özgürdük.. merak bile etmezlerdi biz sokaktayken ama şimdi elimizden gelse fanusda büyütücez bebeleri:))
Evrencim sorma vallahi, uzay mekiğine binseler bu kadar heyecan yapmazlar:D
Pıtırcığın annesi merhaba:)) Daha ne diyaloglar var bir bilseniz:)) zaman içinde onları da yazacağım:)
sakin kalman yeterli gibi geliyor bana, her laflarını da çok fazla kaale alma.
Onlar çok kurnaz ve fena oluyorlar, öyle büyük laflar ederler ama iş başa düşünce en doğru olanı yaparlar.
Dışarıda kendi başlarına (tabi senin gizli kontrolün eşliğinde) oynamaları harika olmuş bence eşin haklı.
gugukcum pek gizli olmadı takibim, saksı gibi sallandım balkondan, eller öpücükler falan:)) gelecek sefere gizli yaparım ben:)) dediğin gibi laf ceplerinde şaşırıp kalıyorsun söylediklerine:)) öperim çok:)
Sevgili tosbagalara kucak dolusu sevgiler gonderiyoruz. Bence de kapiyi kilitle sen pino, simdiki bidiklarin ne yapacagi hic belli olmaz. Hazir bizim gibi anneleri nerede bulurlar ki? Aslinda bizim ozguven sergilememiz gerek bunlar karsisinda ama ne yapacaksin annelik hepsini etkiliyor sanki. Bu arada biz, bu ayki sincabi cok ama cok sevdik.
Sevgiler
Umur & Ada
beautiful :) thanks for keep my link
Elif Ada çoook teşekkürlerrr:) Hem sincabı beğendiğiniz hem de güzel yorumunuz için:)) gerçekten de nerede bulacaklar bizim gibi anneleri di mi:)) koskocaman operimmm:))
Virginia thanks and not at all:) I like your blog so much:) Lot's of love,see youuu:))
Post a Comment